کد مطلب:29292 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:115
4069. عبد الكریم جزایری، كسی كه دانش و ادب را در قرن چهاردهم در خود گِرد آورد، می گوید: در برابر درِ مراد، درِ خانه علی، بِایست كه در آن، اجری شایسته خواهی یافت. او درِ خداوند است. هر كس از خطاهایش بترسد و به آن جا آید، با امنیّتْ باز می گردد. به احترام، پاپوش خود را در بیاور كه در فضیلت، طور سینا پایین تر از اوست. ما به دوستی كسی كه در او ذوب شده، چنگ زده ایم و خود را از عذاب، نگه داشته ایم. اذن بخواه و به سوی ضریح برو كه در آن درخشان ترین سرّ الهی دفن شده است. ای كشتی نجات! آرزوی من، جز در تو كشتی ای برای نجات، نیافته است. پیشوای هدایت! از گناهانی كه دیده های ما را گریان ساخته، به درِ خانه تو پناه جُسته ایم. نزد تو آمده ایم. شفاعتمان كن و پناهمان ده در روزی كه نه مال، سودمند است و نه فرزند. خداوند با علی برای مردم، باب خیری گشوده كه همه ما بدان روی آورده ایم. به آنان كه قصد خانه او كرده اند بگو: به سلامت گام نهید كه همواره در امانید. او دری است كه بِدان، امید است و آن در را [ به ابجد ] «باب المراد للزائرین (درِ مرادِ زائران)»، تاریخگذاری كرده اند.[2].
.